Szef nadzoru Airbusa Obermann: „Powinniśmy się wstydzić przed naszymi żołnierzami”

René Obermann przespał zaledwie kilka godzin; przyjeżdża bezpośrednio z Brukseli na wywiad RND. Miejscem spotkania jest berlińskie biuro amerykańskiego inwestora finansowego Warburg Pincus. Obermann jest przewodniczącym europejskiego biznesu zarządzającego aktywami, ale obecnie jest bardziej pożądany w swojej roli głównego nadzorcy Airbusa. W Europie mówi się o obronie więcej niż kiedykolwiek od czasu decyzji NATO Double-Track, a Airbus jest największą firmą zbrojeniową w UE.

Niedawno ogłoszono również, że Obermann obejmie stanowisko przewodniczącego rady nadzorczej wiodącego europejskiego producenta oprogramowania, SAP, począwszy od 2027 r. Były prezes Telekomu lubi rzeczy duże, więc jego brak snu jest ledwie zauważalny. Gdy tylko urządzenie rejestrujące zostanie uruchomione, jest całkowicie rozbudzony.

Panie Obermann, całe Niemcy czekają na ożywienie gospodarcze. Kiedy ono nastąpi?

Uświadomienie sobie, że istnieje znaczny zaległy proces reform i inwestycji, zakorzeniło się niemal wszędzie. Co więcej, znów mówimy więcej o innowacjach, a nie tylko o redystrybucji. W końcu Europa może stać się nowym miejscem docelowym dla talentów i inwestorów. Ogólnie rzecz biorąc, jestem optymistą, że sprawy znów ruszą do przodu od 2026 r.

Czy dostrzegasz optymizm w firmach?

Z pewnością istnieje nadzieja, że ​​warunki ramowe ulegną poprawie. Należą do nich na przykład nowoczesna elastyczność rynku pracy, promocja innowacji i wydajności oraz rozsądna polityka europejska, w tym redukcja biurokracji. Niezależnie od tego, czy jest to niepraktyczne prawo łańcucha dostaw, skomplikowane przepisy dotyczące sztucznej inteligencji czy absurdalne wymogi dotyczące raportowania: kwestie, w których należy podjąć działania, są na stole od dawna.

Twoim głównym tematem jest odporność Europy. Dlaczego była zaniedbywana przez tak długi czas?

Ponieważ politycznie łatwiej było nadać priorytet ekspansji państwa opiekuńczego nad odpornością i zapobieganiem. Innymi słowy, przydzielać, a nie narzucać. Nazywano to dywidendą pokoju. Biorąc pod uwagę rosyjską agresję z Czeczenii na Gruzję i aneksję Krymu w 2014 r., było to dość niedbałe. Społecznie temat wojska i obrony, zwłaszcza w Niemczech, był praktycznie tabu. Powinniśmy się wstydzić braku wsparcia, jakie otrzymujemy od naszych żołnierzy, którzy biorą na siebie winę za nasze działania w czasach potrzeby. I powinniśmy radzić sobie znacznie lepiej od teraz.

Jak?

Europa jako całość musi stać się silniejsza i bardziej niezależna. Mam tu na myśli nie tylko surowce, półprzewodniki i inne kluczowe technologie, ale przede wszystkim zdolności militarne, a także w obszarze podróży kosmicznych i obrony przed atakami hybrydowymi. Mamy znaczące luki wszędzie, zwłaszcza jeśli dotychczasowy dobry hegemon, Stany Zjednoczone, częściowo lub całkowicie się wycofa.

René Obermann w wywiadzie dla RND.

Źródło: Thomas Koehler/photothek.de

Aby zaradzić tej luce, ty, wraz z innymi menedżerami i ekonomistami, opowiadałeś się za ofensywą technologiczną w przemyśle obronnym na początku roku. Niezbędne pieniądze są teraz dostępne. Czy teraz to działa?

Same pieniądze nie rozwiążą problemu. Nasz dokument wzbudził duże zainteresowanie, tak. Powinniśmy teraz silniej promować proces innowacji wojskowych poprzez zwinną współpracę rozwojową między klientami wojskowymi a firmami obronnymi i technologicznymi. Żmudne procesy związane ze specyfikacjami produktów i procedurami zamówień publicznych, słowem kluczowym jest prawo zamówień publicznych UE, musiałyby zostać do tego dostosowane. I należy również wspomnieć o długo oczekiwanej ogólnoeuropejskiej standaryzacji naszych 180 różnych systemów uzbrojenia.

Przynajmniej teraz osiągnięto porozumienie co do celów…

Czy tak jest? Koniec wojny na Ukrainie, oczywiście, tego wszyscy chcą. A co potem? Czy wojska europejskie powinny zapewnić zawieszenie broni, używając broni w przypadku naruszenia granic? I czy wtedy nadal będziemy mieć wystarczające siły, aby zabezpieczyć wschodnią flankę NATO? Jak długo ludność i politycy będą wspierać kosztowną modernizację naszych systemów obronnych? Jak przeciwdziałać zagrożeniu ze strony taktycznej broni nuklearnej Rosji u naszych drzwi? Czy polegamy na zaawansowanych możliwościach USA, zarówno konwencjonalnych, jak i nuklearnych? Niebezpieczeństwo, że popadniemy z powrotem w nasze stare zaprzeczanie rzeczywistości, wydaje się duże.

Biuletyn RND z okręgu rządowego. W każdy czwartek.

Zapisując się do newslettera wyrażam zgodę na warunki umowy reklamowej .

Co więc musi się stać?

Na szczycie listy zadań, oprócz wzmocnienia naszych operacyjnych sił zbrojnych personelem, znajduje się wystarczająca „masa” sprzętu wojskowego, ale także jego sieciowanie i — mówiąc wprost — inteligencja systemów. Wymaga to mniej biurokratycznych procedur zamówień, które promują zwinne metody rozwoju. Innymi słowy, ścisła współpraca ekspertów wojskowych, politycznych i ekonomicznych. Na Ukrainie skoki innowacji następują z zapierającą dech w piersiach prędkością, często w ciągu kilku tygodni. Nowe funkcje wydajności, które następnie testują w rzeczywistych operacjach.

Czy niesławne Federalne Biuro ds. Wyposażenia, Technologii Informatycznych i Wsparcia Eksploatacyjnego Bundeswehry w Koblencji musi zniknąć?

Moim zamiarem nie jest krytykowanie instytucji. Mogę jedynie oceniać wyniki. Nasze procedury zamówień publicznych nie są jeszcze wystarczająco skoncentrowane na europejskich dostawcach, trwają zbyt długo i czasami generują zbyt skomplikowane specyfikacje. Musimy to nadal poprawiać, i to szybko. Sytuacja bezpieczeństwa jest niepewna; nie możemy dalej paraliżować się samonarzucaną biurokracją.

Czy istnieje złoty sposób na szybsze zamówienia?

Tradycyjne zamówienia publiczne powinny zostać zastąpione nowoczesną współpracą. Młode, innowacyjne firmy technologiczne powinny ściśle współpracować z uznanymi, dużymi wykonawcami obronnymi, znanymi jako główni wykonawcy, a obie strony powinny rozwijać innowacje razem ze swoimi partnerami wojskowymi w małych grupach roboczych. Pomoże to szybciej osiągnąć cele, a nawet obniżyć koszty.

Brak współpracy jest często ubolewany w europejskim przemyśle obronnym. Czego przemysł może nauczyć się od Airbusa?

Współpraca i europejskie oszczędności skali są szczególnie potrzebne w przypadku niezwykle wymagających wiedzy i kapitału projektów. Na przykład wysoce efektywnych autonomicznych systemów uzbrojenia nowej generacji, gdzie szybko stawką są inwestycje rzędu dziesiątek miliardów euro. Jeśli politycy zgadzają się na takie europejskie projekty, muszą one również mieć logikę przemysłową. Można to osiągnąć poprzez joint ventures, które łączą wiedzę specjalistyczną firm partnerskich. Zmniejsza to również spory o odpowiedzialność, ponieważ firmy partnerskie są zależne od wzajemnego sukcesu. I pomimo różnic kulturowych musimy nauczyć się ufać sobie nawzajem jeszcze bardziej.

Czy tego brakuje?

Często tak. Może to brzmieć trochę banalnie, ale wzajemne zaufanie jest niezwykle ważne w projektach takich jak ten. Dotyczy to zwłaszcza Niemiec i Francji, gdzie istnieją różne idee dotyczące relacji między biznesem a rządem.

Skarżyłeś się na to na Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa.

Nie narzekałem, zauważyłem to. Różnice są znaczące. Francja realizuje bardziej etatystyczne podejście do polityki przemysłowej, podczas gdy my w Niemczech zachowujemy pełen szacunku dystans między biznesem a polityką i jesteśmy raczej powściągliwi, jeśli chodzi o politykę przemysłową. Sieciowanie między graczami we Francji jest znacznie bliższe niż tutaj, częściowo dlatego, że wielu menedżerów było wcześniej w aparacie politycznym lub tam wraca, a elita przywódcza kraju jest rekrutowana z relatywnie małego, wewnętrznego kręgu. Nie chcę mówić, że jedno jest lepsze lub gorsze od drugiego. Trzeba po prostu być świadomym tych różnic i otwarcie się do nich odnosić, gdy utrudniają współpracę.

W Airbusie to wydaje się działać, ogólnie rzecz biorąc. Czy firma jest tak dobrze pozycjonowana, że ​​teraz szuka nowych wyzwań w SAP?

Miałem ogromne szczęście, że mogłem pracować w bardzo ekscytujących, przyszłościowych dziedzinach w moim życiu zawodowym. Dotyczy to cywilnego i wojskowego lotnictwa, a także technologii cyfrowych, od sieci po chmurę i stosowaną sztuczną inteligencję. Te obszary są ze sobą ściśle powiązane. Dlatego tak bardzo cieszę się, że mogę zasiadać w Radzie Nadzorczej SAP. SAP jest najcenniejszą i najważniejszą europejską firmą technologiczną na skalę globalną, z silnym biznesem w USA i imponująco zarządzała swoją transformacją do chmury w ostatnich latach.

Co to oznacza dla Pana mandatu w radzie nadzorczej Airbusa?

Zobaczymy, kiedy nadejdzie czas. Moja kadencja ma jeszcze dwa lata, a decyzja o przedłużeniu zostanie podjęta w stosownym czasie.

Po okresie przejściowym w 2027 roku obejmie Pan stanowisko Przewodniczącego Rady Nadzorczej SAP. Czy możliwe jest równoczesne kierowanie dwiema radami nadzorczymi tak dużych spółek jak Airbus i SAP?

To jest coś, o czym trzeba dokładnie pomyśleć, biorąc pod uwagę ogromną odpowiedzialność. Samo zlecenie Airbusa jest pracochłonne. Ale jak powiedziałem: decyzja zostanie podjęta, gdy nadejdzie czas.

Najbardziej uderzającym podobieństwem do jej roli w Airbusie jest to, że odporność jest ważna również w sektorze IT.

Dokładnie. Hiperskalery chmurowe i AI dla Europy pochodzą głównie ze Stanów Zjednoczonych, a półprzewodniki o wysokiej wydajności z Azji. Gospodarka europejska jest silnie uzależniona od obu tych czynników – i dlatego musimy zmniejszyć naszą zależność. Budowanie suwerennych europejskich zdolności chmury dla AI, na przykład, będzie skomplikowane i czasochłonne, ale trzeba zacząć w pewnym momencie. W Europie mamy wiedzę specjalistyczną w zakresie chmury, doskonałe badania nad AI i wiele innowacyjnych młodych firm. Nie chodzi koniecznie o powielanie dużych modeli językowych w Europie; chodzi raczej o inwestowanie w rozwój małych modeli dla różnych obszarów zastosowań i ich szkolenie.

Brzmi to jak wyzwanie nie mniej poważne niż w sektorze zbrojeniowym.

To prawda. Sytuacja Europy nie jest łatwa. Musimy starać się nadrobić zaległości technologiczne, utrzymać tworzenie wartości w Europie i jednocześnie wzmocnić naszą siłę w polityce zagranicznej. To z kolei wymaga innowacji wojskowych i cywilnych. Każdy z nas musi przyczynić się do wzmocnienia Europy; będzie to długi i trudny proces. Ostatecznie jednak chodzi o nic innego, jak tylko obronę naszej demokracji i wolności, a także naszego dobrobytu społecznego.